Είναι τα ατομικά δικαιώματα πραγματική ελευθερία;

     Νομοτελειακά ο κοινοβουλευτισμός οδηγεί σε ανελευθερία τους ανθρώπους. Αυτοί εντός των πλαισίων ενός τέτοιου συστήματος είναι αναγκασμένοι να περιορίζουν την πολιτική τους συμμετοχή στην επιλογή εξουσιαστή – δυνάστη και έπειτα να δέχονται αναγκαστικά την όποια πολιτική επιλογή του – είτε μιλάμε απλά για ένα πρόσωπο είτε για μία μικρή ομάδα ανθρώπων την οποία αποκαλούμε κυβέρνηση.

    Τα κόμματα τώρα όλα αποζητούν την εξουσία και για να την κατακτήσουν – εφόσον το πολιτικό γίγνεσθαι στον κοινοβουλευτισμό αφορά την κατάκτηση της εξουσίας – θα επιδοθούν σε δημοκοπίες, σε κίβδηλες ρητορείες, σε αναμεταξύ τους έριδες και συκοφαντίες, κάτι που κατ’ανάγκη θα δημιουργήσει εκτός από “πολίτες” εξαπατημένους και αντίστοιχες έριδες και στους υποστηρικτές – ψηφοφόρους τους οι οποίοι όντες πολιτικά ανελεύθεροι ολοκληρώνουν την όποια πολιτική συμμετοχή τους στην υποστήριξη του κόμματος, και κατ’αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε αναπόδραστα σε κοινωνίες διχασμένες που στρέφονται κατά του ίδιου τους του εαυτού υπό την μορφή αλληλοκατηγορούμενων και αλληλοεχθρευόμενων ψηφοφόρων, αφήνοντας τους εκάστοτε δυνάστες να επιτελούν ανενόχλητοι το έργο τους.

     Τα ατομικά δικαιώματα τα οποία εντέχνως μεταφράζουν ως πολιτικές ελευθερίες ( άλλο η ελευθερία άλλο το δικαίωμα* ) είναι αυτά που επί της ουσίας περιορίζουν τους πολίτες στην σφαίρα του ατομικού ενόσω παραμένουν πολιτικά ανελεύθεροι, έχοντας εν ολίγοις μία ελευθερία χωλή και μισερή. Αυτό διότι οι όποιες ελευθερίες δεν επαφίονται στην κοινωνία αλλά είναι υπό την εξουσία κάποιου άλλου διαμεσολαβητή, είναι στην ευχέρεια του η παραχώρηση ή η στέρηση τους. Πέραν τούτου μιλάμε και για μία ελευθερία ημιτελή, σχεδόν ανύπαρκτη. Γιατί αυτό; Διότι είναι “ελευθερίες” που έχουν στενά όρια.

     Ο σημερινός κατ’όνομα πολίτης, κατ’ουσίαν υπήκοος μπορεί να είναι ελεύθερος να επιλέξει που θα φάει ή τι θα πει, πως θα πράξει στα προσωπικά του, στα του βίου του ( και αυτό εντός ορισμένων πλαισίων ), αλλά δεν είναι επ’ουδενί ελεύθερος να καθορίσει και τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο πολιτικό επίπεδο, που άμεσα αφορούν και επηρεάζουν την ζωή αυτού και της κοινωνίας του αλλά και δεν μπορεί να ελέγξει με κανέναν τρόπο αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις εφόσον αυτοί ενεργούν κατά της βούλησης της κοινωνίας ή βλαπτικά για την πολιτεία. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως αυτός που κατέχει στα χέρια του την δύναμη του να δώσει θεσμικά τα όποια δικαιώματα στους ανθρώπους κατέχει επίσης και την δύναμη να τους τα στερήσει, κάτι το οποίο προβλέπεται και από το σύνταγμα μας ( ! ) όπως εξηγείται και σε άλλο άρθρο.

     Αν αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα σπάνια ( κάτι που όσο περνά ο καιρός αλλάζει όσο ο κοινοβουλευτισμός περνά σταδιακά στην πιο δεσποτική μορφή του, όπως παρατηρούμε και από τα γεγονότα ) ήταν διότι υπήρχε αυτή η “άτυπη παραχώρηση” των εξουσιών, το να δίνουν δηλαδή στους υπηκόους τους κάποιες σχετικές “ελευθερίες” και κάποια ευημερία ώστε αυτοί να παραμένουν πιστοί στο σύστημα τους και να αποφεύγονται αναταράξεις και στάσεις επιβλαβείς για την εξουσία και το καθεστώς.

    Ας μην ξεχνάμε πως επί της ουσίας ο “υπεύθυνος πολίτης” που τόσο λιβανίζονταν ως όρος από τα ΜΜΕ είναι ο πολίτης που δεν απαλάσσει τον εαυτό του απ’την ευθύνη του να ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται η πολιτεία του, όχι ο υπάκουος και πειθήνιος. Αν απ’την άλλη οι πολίτες απολάμβαναν πολιτικής ελευθερίας θα ήσαν οι ίδιοι διασφαλιστές των ίδιων τους ατομικών ελευθεριών (και ας μην ξεχνάμε πως δεν νοείται πολιτική ελευθερία δίχως ατομική ελευθερία, δεν μπορεί λόγου χάριν να είναι πολιτικά ελεύθερος κάποιος δούλος, οπότε είναι αυτονόητο πως η μία έννοια εμπεριέχει αυτομάτως και την άλλη ως υποσύνολο της).

      Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για ανθρώπους που είναι ελεύθεροι και κύριοι της τύχης τους, που δεν έχουν πάνω απ’τα κεφάλια τους κανέναν ηγέτη που επί της ουσίας είναι δυνάστης ώστε να υποτάσσονται στις αποφάσεις του/τους. Μία τέτοια προοπτική των πολιτικά ελεύθερων ανθρώπων μπορεί να υφίσταται μόνο σε ένα πολίτευμα δημοκρατίας, και γι’αυτό έχει καταστεί απαραίτητο πλέον το να προετοιμαστούν οι συνειδήσεις των Ελλήνων για την μετάβαση σε αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα. Για μία νέα πραγματικότητα με νέες δυνατότητες, νέες ευθύνες και νέους δρόμους, μακριά από το φαύλο παρελθόν που έχει κατακρημνίσει και αποσκελετώσει την πατρίδα μας.

*Όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο κ. Κοντογιώργης έχω εργασιακά δικαιώματα, φερειπείν το 8ωρο, διότι ακριβώς δεν έχω την ελευθερία να επιλέγω αυτό που θέλω και άρα πρέπει να περιοριστεί η αυθαιρεσία αυτού που κατέχει την εξουσία να αποφασίζει για αυτά τα ζητήματα. Αν ήμουν ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης δεν θα χρειαζόμουν κανέναν να μου υποδείξει ή να μου επιβάλλει το πόσες ώρες θα εργάζομαι καθώς αυτό θα ήμουν ελεύθερος να το επιλέξω εγώ, ως εκ τούτο το “εργασιακό δικαίωμα” θα ήταν άκυρο, αχρείαστο. Να λοιπόν πως δικαίωμα και ελευθερία διαφέρουν, με το δικαίωμα να υφίσταται λόγω της μη ύπαρξης της ελευθερίας ή λόγω μίας περιορισμένης ελευθερίας.