Γιατί η επανίδρυση της δημοκρατίας γεννά ένα νέο παγκόσμιο πολιτειακό πρότυπο!
Η αναζήτηση της ελευθερίας από τους ανθρώπους είναι ένας αγώνας προαιώνιος και πιθανώς ένας αγώνας δίχως τέλος. Ποιός άνθρωπος θα ανεχόταν εκουσίως και ευχαρίστως να είναι δούλος αντί για ελεύθερος; Βέβαια, η ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική, ξεκινά από ατομική αλλά ολοκληρώνεται με την πολιτική ελευθερία. Αυτό διότι ο άνθρωπος είναι ένα ον το οποίο ζει και υπάρχει σε κοινωνίες (αν ζούσαμε ο καθένας σε μία βουνοκορφή μόνος του δεν θα είχε κανένα νόημα αυτή η συζήτηση όπως και γενικά καμία συζήτηση περί πολιτικής), και ως τέτοιο επηρεάζεται άμεσα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε αυτήν την κοινωνία και για αυτήν την κοινωνία.
Όπως έχει αναφερθεί και αλλού, η πολιτική γεννιέται, όταν οι κοινότητες που σχηματίζει ο άνθρωπος μετασχηματίζονται σε κοινωνίες και έτσι οργανώνονται με θεσμούς, νόμους, όργανα και ούτω καθεξής, αποκτούν δηλαδή πολιτική οντότητα και αυτή η οργανωμένη δομή διαχείρισης των κοινών υποθέσεων ονομάζεται πολιτεία (ή «κράτος» όπως καταχρηστικά λέμε σήμερα).
Άρα λοιπόν συμπεραίνεται πως οι πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται επηρεάζουν και τους πολίτες της εκάστοτε πολιτείας είτε αυτοί το θέλουν είτε όχι. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής καίριο: Έχουν την ελευθερία οι πολίτες να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα πολιτικά ζητήματα που τους αφορούν;
Αν η έννοια ελεύθερος σημαίνει τον άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να επιλέγει και να καθορίζει ο ίδιος τα της ζωής του (όπως πχ το τι θα φάει, το τι θα σκεφτεί και τι θα πει κτλ), τότε θα παραλογιζόμασταν αν ισχυριζόμασταν πως αυτός που δεν έχει λόγο στα πολιτικά ζητήματα, όπως λόγου χάριν το άτομο που ζει σε μία δεσποτική μοναρχία, είναι πραγματικά ελεύθερος. Θα μπορούσε δυνητικά και εντός αυτού του καθεστώτος να έχει ατομικές ελευθερίες, όπως είπαμε, αλλά θα ήταν ουσιαστικά υπόδουλος στις αποφάσεις του μονάρχη που αφορούν τα κοινά ζητήματα και που επηρεάζουν την ζωή του.
Θα ήταν λοιπόν εκ των πραγμάτων εν μέρει ελεύθερος – και εδώ μπαίνει η έννοια της πολιτικής ελευθερίας. Πολιτική ελευθερία είναι η ελευθερία αυτή που αφορά τον άνθρωπο ως κοινωνική και πολιτική οντότητα, η δυνατότητα του να επηρεάζει τις αποφάσεις που αφορούν το κοινωνικό και πολιτικό σύνολο εντός του οποίου ανήκει.
Αν δεν υπάρχει η πολιτική ελευθερία, η ατομική από μόνη της είναι ημιτελής, ακριβώς διότι, αφενός έγκειται στην βούληση κάποιου άλλου ή ομάδας άλλων και όχι στο σώμα των πολιτών καθαυτό το να δώσουν ή να αφαιρέσουν τις όποιες ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα στα άτομα, και αφετέρου, όταν οι πολίτες δεν έχουν την δυνατότητα να καθορίσουν τα πολιτικά ζητήματα σύμφωνα με την βούλησή τους, περιορίζονται στις αποφάσεις που άλλοι λαμβάνουν για αυτούς και για ζητήματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα τους με αποτέλεσμα να περιορίζεται η ελευθερία τους και σε αυτήν την καθημερινότητα τους!
Όπως πολύ σωστά γράφει και ο Γιώργος Ν. Οικονόμου:
“Η απουσία των ανθρώπων από την πολιτική δεν συνεπάγεται και την απουσία της πολιτικής από τις ζωές τους”! Ως προς το αρχικό ερώτημα τώρα, είναι προφανές πως οι «πολίτες» σήμερα στα δυτικά αυτοαποκαλούμενα «δημοκρατικά» καθεστώτα δεν έχουν αυτή την δυνατότητα, παρά μόνο περιορίζονται στα επί μέρους ατομικά δικαιώματα, συνεπώς είναι πολιτικά ανελεύθεροι και «απολαμβάνουν» μίας ελευθερίας ατελούς και χωλής.”
Βεβαίως αυτή η πολιτική ελευθερία των πολιτών δεν μπορεί να πραγματωθεί με άλλο πολίτευμα πλην της δημοκρατίας, διότι μόνο σε αυτό το πολίτευμα κυριαρχεί πολιτικά το σώμα των πολιτών (ο δήμος). Άρα για να είναι τα άτομα και ατομικά αλλά και πολιτικά ελεύθερα, να απολαμβάνουν δηλαδή μίας ελευθερίας ολοκληρωμένης πρέπει κατ’ανάγκη να διαβιώνουν σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα (δεν χρειάζεται να αναφερθεί πως εξ ορισμού δεν θα μπορούσε να υπάρξει πολιτική δίχως ατομική ελευθερία και το ότι υπάρχει πολιτική ελευθερία για τα άτομα συνεπάγεται αυτομάτως και ατομική ελευθερία).
Όταν λοιπόν οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν αυτή την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αλλά και θα κατανοήσουν επίσης την εναλλακτική προοπτική και τις δυνατότητες που τους δίνει το δημοκρατικό πολίτευμα, δεν χωρά αμφιβολία πως θα θελήσουν να γευτούν την πολιτική ελευθερία αντί να παραμένουν υποτελείς και υπήκοοι στους εκάστοτε εξουσιαστές. Αν τώρα υπάρξει μία χώρα, μία πολιτεία η οποία θα πρωτοστατήσει σε αυτή την αλλαγή, σε αυτή την μετάβαση από τον κοινοβουλευτισμό (ολιγαρχία) στη δημοκρατία είναι το προφανές και το αυτονόητο πως θα γίνει παγκόσμιο παράδειγμα, ένας φωτεινός οδηγός και εμπνευστής και για όλους τους υπόλοιπους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως φερ’ ειπείν την αίγλη και την υπόληψη ανάμεσα στις υπόλοιπες χώρες.
Οι καταστάσεις φυσικά θα είναι πρωτόγνωρες και για αυτούς που θα τις βιώσουν εκεί που θα συντελεστεί αυτή η μεταβολή, αλλά και για τους υπόλοιπους λαούς, οι οποίοι θα δουν να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους μία νέα δυνατότητα και για αυτούς, μία νέα προοπτική για μία άλλη θέσμιση, για μία άλλη πραγματικότητα σε τελική ανάλυση. Αξίες όπως το ενδιαφέρον για τα κοινά και η συμμετοχή σε αυτά θα έρθουν και πάλι κατ’ ανάγκη στην επικαιρότητα, η κοινωνική συμβίωση θα επαναξιοδοτηθεί, ο άνθρωπος θα ξαναγίνει πολίτης και θα αναζητηθεί και πάλι η πολιτική ελευθερία του. Όλα τούτα σημαίνουν μία μεταστροφή στην φθίνουσα φορά των αξιών, μία νέα πνοή στον πολιτισμό και συνεπώς ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο για κάθε πολιτεία που αξιώνει να λέγεται και να είναι πολιτισμένη!
(Τέλος, δεν χωρά αμφιβολία πως οι μέρες του κοινοβουλευτισμού όλο και λιγοστεύουν, το καίριο ζήτημα είναι το τι θα τον διαδεχθεί. Αν δεν αναδυθεί από την σκιά των αιώνων η δημοκρατία τότε μάλλον πρέπει να περιμένουμε πως θα οδεύσουμε προς ολοκληρωτικά, δεσποτικά καθεστώτα.) – Ίσως προς διαγραφή;;;
